Zaproszenie fotografa czy reportażysty do swojego życia nie jest łatwym zadaniem – wszak to niemal obca osoba, dokumentująca ważne i często intymne momenty. Zanim więc spotkamy się podczas Waszej uroczystości, chciałbym przedstawić się pokrótce i zauroczyć Was swoją magnetyczną osobowością. Wszak w mojej pracy pojawia się wyraźny pierwiastek osobistych preferencji, doświadczeń i ukrytych talentów. Kim więc jestem?

Lubię się bać, ale tylko trochę, więc oglądam stare horrory z gumowymi potworami i sztuczną krwią. Uwielbiam wszystko, co nagrywa Mike Patton. Kiedyś grałem na basie w zespole rockowym, ale okazałem się lepszym fotografem, niż basistą. Wieczorami przygaszam światło i słucham muzyki z filmów noir.

Czytuję pisarzy na P: Palahniuka, Pilcha i Pratchetta, kryminały z lat 30-tych i książki o nowoczesnych dietach. Powoli przekonuję się do e-booków, ale większość książek posiadam jeszcze w analogowych, papierowych wersjach.

Mam sześć tatuaży, które nie wiedzieć czemu jakoś łączą się z morzem i wodą, a także dwa adoptowane, schroniskowe psy – łajkę rosyjsko-europejską o imieniu Hassel i brzydkiego jak noc na dworcu w Kutnie mieszańca rasy europejskiej, Bobka.

Nie wyobrażam sobie życia bez dużej dawki abstrakcyjnego poczucia humoru, dobrze schłodzonej Coli Zero i gier planszowych.

Nade wszystko jednak nie wyobrażam sobie życia bez mojej żony, Marty, którą kocham nad życie nie tylko dlatego, że toleruje moje dziwactwa, daje się zabierać do niekoniecznie pięknych zakątków świata i pomaga mi się sensownie ubrać, ale przede wszystkim dlatego, że wciąż znajduje sposoby, by czynić mnie lepszym człowiekiem.